همه چیز در مورد گلبال

“هانس لورنزن ” اولین شخصی بودکه در آلمان بازی گلبال را با تلاش زیاد به وجود آورد. 

در کنار هانس” سپ ریندل ” اتریشی نیز تلاش کرده است.  

این بازی وقتی که جنگ جهانی دوم تمام شد برای زنده کردن مجروحین جنگ ساخته شد.

مجروحین جنگ که نابینا شده بودند با بازی کردن گلبال می توانستند تمرکز شان را بالا ببرند.

کشور های مدعی سازنده آلمان _ اتریش _ بلژیک اند.

از سال ۱۹۷۶ برای لیست بازی های معلولین (ISOD) افزوده شده است.

نخستین دوره ی بازی های قهرمانی آن در تابستان ۱۹۷۶ در پنجمین پارالمپیک معلولین جهان در تورنتو در کانادا شکل گرفت.

 بیش از ۳۰ کشور جهان درسال ۱۹۸۱ انجمن بین المللی ورزش های نابینایان (IBSA) را بنا کردند.

بعد ها مسابقات قهرمانی جهان را که شامل ۱۹۸۸ سئول در کره ی جنوبی، قهرمانی جهان در سال ۱۹۹۰ در کالیگاری در کانادا و پارالمپیک ۱۹۹۲ بارسلون اسپانیا تصویب کردند.

هدف کمیته فرعی گلبال درسال ۱۹۸۲ یکسان کردند این رشته ی ورزشی در دنیا است.

تا کنون در تجدید نظر  قوانین و مقررات همواره به این کار مبادرت ورزیده اند.

روند پیشرفت گلبال در ایران

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی این ورزش رسما فعالیتش را شروع کرد.

با شکل گیری سمینار در پایتخت ایران احساس نیاز به ورزش نابینایان شد.

در سال ۱۳۵۸ با تاسیس فدراسیون جانبازان و معلولین در کشور ورزش گلبال هم زیر نظر این فدراسیون قرار گرفت.

 گلبال اولین رشته ورزشی است که برای کم بینایان و نابینایان طراحی شده است.

 اولین دوره ی مسابقات گلبال در سطح قهرمانی کشور با حضور ۶ تیم از تهران و دو تیم از شهرهای اصفهان و دوررود شروع به بازی کردند.

از آن به بعد سالانه بر تعداد تیم ها اضافه شد.

 لیگ دسته اول و دوم، مسابقات گلبال به صورت قهرمانی کشور، نوجوانان و جشنواره های فرهنگی و ورزشی با حضور فعال اکثر استانها شکل گرفت.

الان هم نیز مسابقات گلبال در دسته های یک، دو، سه نوجوانان، جوانان، زیر گروه و لیگ باشگاهی برگزار می شود.

تیم ملی گلبال ایران نیز رسما در سال ۱۳۶۷ تشکیل شده است.

تیم ملی ایران تا کنون در مسابقات دوستانه ی آلمان (۱۹۸۸)، پارالمپیک سئول (۱۹۸۸)، مسابقات کاپ مجارستان (۱۹۹۲)،

تورنمت ایتالیا (۱۹۹۶)، جام جهانی اسپپانیا (۱۹۹۸)، مسابقات جهانی کانادا (۲۰۰۳)، مسابقات کشورهای اسلامی (۲۰۰۵ عربستان سعودی)

و پارالمپیک پکن (۲۰۰۸) و …. شرکت نموده و در بیشتر آنها مقام قهرمانی را کسب کرده اند.

معرفی گلبال

اختصاص به نابینایان دارد و اساس شان استفاده از قدرت شنوایی در جهت یابی توپ و درک درست فاصله است که باید تشخیص دهند.

چگونه می توان هماهنگ با توپ به منظور گرفتن (دفاع) یا پرتاب (حمله) در یک لحظه خود را با موقعیت صحیح تطبیق دهند.

به طور تیمی بازی می کنند که در زمین بازی دو تیم حضور دارد و هر تیم سه نفر بازیکن اصلی (یک یار وسط، یک گوش چپ و یک گوش راست).

هر تیم حد اکثر ۳ بازیکن ذخیره دارند با یکدیگر مسابقه می دهند.

زمین مسابقه باید جای سرپوشیده و مستطیلی شکل باشد مانند: زمین والیبال.

توپ شان بسیار سنگین و دارای زنگوله می باشد این زنگوله برای تشخیص است که توپ هر جا رفت صدا دهد.

هدف هر تیم مانند فوتبال معمولی این است که توپ را از خط دروازه حریف عبور دهد.

تیم مقابل نیز سعی می کند جلوی این کار را بگیرد.

قوانین گلبال نیز دارای قوانینی است که به تأیید سازمان بین المللی ورزش های نابینایان و کم بینایان (IBSA) رسیده است.

۱_ زمین:

قبلا که گفتیم مستطیلی شکل است و ابعاد آن ۱۸ متر طول و عرضش ۹ متر است که با وجود یک خط به قسمت مساوی تقسیم می شود.

در هر نیمه یک منطقه تیمی یک منطقه حمله و یک منطقه خنثی قرار دارد و هر منطقه ۹ متر عرض و ۳ متر عمق دارد. 

۲_ منطقه تیمی:

جلو ی دروازه است که خط دروازه آغاز و تا خط ۳متر امتداد دارد که در آن خطوطی که نشان دهنده ی محل استقرار بازیکنان است قرار داده شده است.

شامل : دو خط به طول یک و نیم متر در طرفین محوطه تیمی که از خط کناری به سمت داخل محوطه کشیده می شود.

محل استقرار بازیکنان کناری اند و یک خط مرکزی به طول ۵۰ سانتی متر که از مرکز خط سه متر به سمت خط دروازه کشیده شده است،

 نسبت به آن حالت عمودی دارد که محل قرار گرفتن یار وسط را مشخص می کند.

به علاوه دو خط ۱۵ سانتی متری هم وجود دارد که آن هم به طور عمودی از خط ۳متر به سمت خط دروازه کشیده شده است.

این خطوط یک و نیم متر با خط کناری زمین فاصله دارد.  

۳_ منطقه حمله منطقه ی جلویی:

منطقه ی تیمی است و ابعاد آن همان ابعاد منطقه ی تیمی است.

بازکنان تیم می توانند در هنگام پرتاب توپ به سمت تیم مقابل از منطقه ی تیمی خود خارج شده و وارد این منطقه شوند.

بازیکنان می توانند تا خط شش متر جلو بیایند (البته توپ باید تا قبل از رسیدن به این خط با زمین برخورد کرده باشد ).

۴_ منطقه ی خنثی:

هم منطقه ی ما بین منطقه ی حمله ی دو تیم است که شش متر عمق دارد.

تمام علائم و خطوط باید پنج سانتی متر عرض داشته باشند و به طور واضح و قابل لمس برای راهنمایی بازیکنان کشیده شوند.

در زیر تمام خطوط باید نخی به ضخامت سه میلی متر وجود داشته باشد.

۵_ خط تیم اوت داوران:

در اطراف زمین بازی باید یک خط به فاصله یک و نیم متر از خطوط کناری و خطوط دروازه کشیده شود؛

هرگاه توپ از روی این خط عبور نماید داور با زدن سوت به تیم اوت رسمی اعلام خواهد کرد (LINE OUT).
۶_ دروازه ها:

عرض دروازه ها باید ۹ متر باشد و تیرهای دروازه باید به ارتفاع یک متر و سی سانتیمتر از سطح زمین و لوله ای باشد.

دروازه باید طوری قرار بگیرد که بیرون زمین اما به موازات خط دروازه باشد ( از خط کناری زمین جلوتر نیاید ).

حداکثر قطر میله ها نباید از پانزده سانتیمتر تجاوز کند همچنین دروازه ها باید از لحاظ ایمنی کاملا مناسب باشند.

در مرکز تیرک افقی دروازه باید حلقه ای وجود داشته باشد که بازیکنان بتوانند به وسیله آن موقعیت خود را پیدا کنند.

۷_ توپ:

توپ گلبال وزنی به اندازه ۲۵۰/۱ کیلو گرم داشته و زنگدار است.

محیط دایره توپ تقریبا ۷۶ سانتی متر و جنس آن از لاستیک سخت است که باید مورد تأیید کمیته فنی IBSA قرار گیرد.

در مسابقات قهرمانی جهان توپ باید مورد تأیید نماینده فنی قرار گیرد.

بازیکن

لباس بازیکنان:

تمام بازیکنان باید لباس تیم خودشان را باید بپوشند.

این لباس ها باید از جلو و از پشت دارای شماره های مخصوص و دائمی باشند.

شماره ها باید از بین اعداد ۱ تا ۹ انتخاب و حداقل ارتفاع آنها ۲۰ سانتی متر باشد.

حد اکثر کشش و گشادی لباس از بدن بازیکن هم باید ۱۰ سانتی متر باشد.

در کلیه ی مسابقات پارالمپیک و قهرمانی جهان کلیه ی اقلام البسه ی بازی باید برای همه بازیکنان یکسان باشد.

 قوانین تبلیقات در مورد آن رعایت شود.

چشم بند:

از اول هر نیمه بازیکنان باید چشم بند داشته باشند.

این قانون شامل وقت قانونی وقت اضافه و پرتاب های آزاد نیز می شود.

اگر بازیکنی در طول بازی تعویض شود بازیکن جدید نیز باید چشم بند زده وارد زمین بازی شود.

می بایست تا محل نیمکت ذخیره چشم بند روی صورتش باشد.

این قانون در تمام زمانهایی که بازی در جریان است اعمال می شود.
نوار چسب روی چشم:

در تمام مسابقاتی که زیر نظر کمیته فنی فدراسیون ورزش های نابینایان و کم بینایان برگزار می شود؛

چشم تمام بازیکنان شرکت کننده در بازی باید زیر نظر مسئول فنی انجمن گلبال یا فرد منتخب، با نوار چسب ویژه پانسمان پوشانده شود.

ترکیب تیم:

در شروع مسابقه هر تیم دارای سه بازیکن اصلی و حداکثر سه بازیکن ذخیره است.

اگر در مسابقه یک بازیکن آنقدر صدمه ببیند که نتواند به بازی ادامه دهد؛

در این صورت تیم می تواند تصمیم بگیرد که بازیکن صدمه دیده را تعویض نماید یا مابقی مسابقه را با نفرات کمتر از حد رسمی دنبال کند.

با وجود این تیم نمی تواند مسابقه را با یک بازیکن ادامه دهد.

نیمکت ذخیره تیم ها:

نیمکت های ذخیره تیم ها باید در دو طرف میز منشی (ثبت کننده امتیازات) بوده باشد و حداقل سه متر با خط کناری زمین بازی فاصله داشته باشند.

منطقه نیمکت های ذخیره باید تا حد امکان نزدیک به میز منشی باشد و نباید به موازات محوطه تیمی قرار بگیرد.

منطقه نیمکت ذخیره باید با خطی به طول چهار متر و دو خط کناری به طول حداقل یک متر مشخص شود؛

حداکثر ۹ نفر حق نشستن روی نیمکت ذخیره ها را دارند.

در هنگام چک این بازیکنی که جز بازیکنان ذخیزه نیست باید کتبا به داور معرفی شود.

بازیکنان ذخیره نیز باید لباس مخصوصی که کمیته برگزاری در اختیار آنها قرار می دهد را بپوشند.

تمام اعضای تیم در طول بازی باید روی محل های تعیین شده نیمکت بنشینند.

وقتی در پایان نیمه اول زمین ها عوض می شود نیمکت ها نیز باید عوض شوند.